DÜNYANIN SONU BURASI MI?

Her şeyin bir sonu olduğu gibi, bu dünyanın da bir sonu var, bizim için de ayrı bir son var… Bunları biliyoruz bilmiyor gibi de yaşıyoruz,  çocuklukta isteklerimiz oluyor,  gençlik aşklarımız oluyor, maddi beklentilerimiz oluyor, kariyer beklentilerimiz oluyor… Bu arada manevi bağlarımız, bu bağlara bağlı ilkelerimiz var, bunlara uyum sorunları da oluyor… Sonuç yaşarken sıkıntı, dünya hayatı son bulunca ne oluyor, bilmiyoruz… Kutsal kitaplardan, Felsefecilerin metafizik sorgulamalarından bazı sonuçlar çıkarıyoruz… Bu sonuçlar çoğumuzu tatmin etmiyor, biliyoruz ki bir son var, bir başlangıç var mı, bana göre var, sana göre yok… Bir bilinmez olduğu aşikar, bilgimizin sınırlı olduğu mutlak, bu nedenle bir arafda olduğumuz bir başka gerçek… Burada bir son var biliyoruz, daha sonra ne var…………….

İşte bu son bizi tedirgin ediyor, bu bilinmezlik bizim içimizi kemiriyor, belki de bu nedenle bu konu üzere düşünmüyoruz, unuttuk numarası yapıyoruz, taaki bir mezarlıkta defin işlemine şahit oluncaya kadar, yada haberlerde bu sonla ilgili haberleri duyar duymaz kanal değiştiriyoruz… Nereye kadar bu kaçış, bu sona kadar…. Bugün çok sevdiğimiz Hatice ablamızı defnettik, onu mezara indirirken anladım ki onun için dünyanın sonu bu andı…  Evet, onun için dünya hayatı son buldu, ne zaman karşılaşsak güler yüzlü biriydi, hayata hep pozitif bakardı, son zamanlarda sadece bayramlar da görür olmuştuk, geçen sene bayramda görmüştüm sağlık sorunları vardı, buna rağmen bizi yine gülerek karşıladı.. Eşi Mahmut dayı onun eli ayağı olmuştu, uzun süre ilgilendi karısıyla… Şimdi ona baktım oda çok üzgündü Evlatları Emine abla, Ayşe, Recep Hepsi üzgündüler, annelerini ebebiyete gönderdiler, artık anneleri onlar için yoktu, göremeyeceklerdi… Anneleri içinde dünyanın sonuydu, acaba başka bir yaşam varmıydı, beden ölüyor, ruh ebedi hayata mı katılıyordu… Yoksa bu insanlığın ölümden korktuğu için bir kurgusuymuydu… Bence var olmalıydı ruhlar aleminde hayat, burası, yani mezarlık dünyanın sonu olabilirdi, ama bizim için son olmamalıydı ve bende buna inanıyordum… Acaba Hatice abla ne yapıyordu şimdi, onu orada kimler karşılamıştı, sevdikleriyle görüşebiliyormuydu, ben çok sevenlerin ruhlarının görüştüğünü düşünüyor, inanıyorum… O nedenle çok sevdiklerimiz olsun ruhlar aleminde yalnız kalmayalım diyorum…

Bu alemde hayat buydu, iyiyi de, kötüyü de yaşıyorduk, mutlu da oluyor üzülüyorduk da, acaba orada acı, üzüntü, hüzün varmıydı?  Bu dünya sona ererken, bizim için bunlardan kurtuluş muydu? Ben orada aşk yaşamak istersem, ne olacaktı? Ben bu dünyanın sonuyla hayatımın sınırlı olmasını istemiyordum, muhtemelen Hatice ablada İstemiyordu… Bu mezarlık bu hayatımın sonu, başka yaşamımın başlangıcı olsun istiyorum… Burada da öyle yaşamaya çalışıyorum.. Orada daha adil, daha ahlaklı, daha merhametli, daha da mutlu bir yaşam bekliyorum, istiyorum, Hatice ablada bunlarla karşılaşsın, iyilerle, iyi degerlendirilsin diliyorum… Bu dünya sonlu biliyoruz, biz dada da yaşamak istiyoruz… Umarım haddimizi aşmıyoruz… Sonlu hayatta sonuz sağlık ve mutluluklar diliyorum…

Fikri Adil --- 13.6.18 --- vatandasfikri.com