Japonları degil İnsanlığı öldüren  Hiroşima ve Nagazaki bombaları!!!

ABD Hiroşima’da ve Nagazaki’de 250 bin can aldı

Önce büyük bir ışık görüldü ardından gelen alev topu ise 300 metre genişliğindeydi. Bu ateş topunun merkezindeki sıcaklık 4 bin santrigırat olarak ölçülüyordu. Bu sıcaklık dalgalar halinde yayılmaya başladı. O anda dışarıda bulunan insanlar sıcağın etkisinden ya buharlaştı ya da kömür haline geldi. Binalar yerle bir oluyor, taşların, mermerlerin üzerinde duran insanlar bir bir yok oluyordu...

Tarih boyunca büyük katliamlara imza atan ABD kitlesel olarak en kısa zamanda katliamını ise Hiroşima ve Nagazaki'de gerçekleştirdi. Toplam 250 bin insanı 3 günde katleden Amerika tarihte de atom bombasını kullanan tek ülke olma özelliğini de hâlâ koruyor

Japon İmparatorluk Deniz Kuvvetleri'nin 7 Aralık 1941 yılında ABD askeri üslerine karşı gerçekleştirdiği Pearl Harbor'ın üzerinden sadece 4 yıl geçmiş ve ikinci dünya savaşının da artık sonlarına gelinmişti. ABD hem Pearl Harbor'un intikamını almak hem de ikinci dünya savaşına kendince 'iyi' bir son vermeyi düşünüyordu ve bu düşünceyi de en kanlı bir şekilde hayata geçiriyordu. O dönemin ABD Başkanı Franklin Delano Roosevelt'in planladığı fakat patlamasını görmediği atom bombasının zamanını ve mekânını seçmek Roosevelt'in yerine geçen Harry S. Truman'a nasip oldu. Kanlı plan ise ABD'nin New Meksika eyaletinin Las Alamos bölgesinde bir gurup bilim adamıyla büyük bir gizlilikle gerçekleştiriliyordu. Aslında bu çalışma Hiroşima'da son bulacak bir yolculuğun başlangıcıydı. ABD üç yıldır bu proje üzerine çalışıyor ve bu proje için yaklaşık 2 milyar dolar gibi müthiş bir para yatırıyordu. Hedef daha az zamanda, daha fazla insanı katletmek ve güçlerin çarpıştığı bir zamanda, dünyaya, 'Ben en güçlüyüm diyebilmekti.'
Japonlar teslim olmuyor

Zaman daralıyor ve aslında Almanya üzerinde kullanılacak atom bombası için seçenekler aranıyordu. Çünkü Almanya köşeye sıkışmış ve zaten savaşı kaybetmiş görünüyordu. Almanya fikri seçeneklerden çıkartılıp yerine, Pasifik'te hala güçlü bir şekilde ABD ile savaşabilecek kudrete sahip Japonya idi. ABD sürekli Japonya'nın değişik kentlerini bombalıyor ve Japonlara teslim olması uyarısında bulunuyordu. Fakat Japonların teslim olmaya niyetleri yoktu ve savaşlarını sürdüreceklerini hem halklarına hem de savaştığı devletlere sürekli deklare ediyordu. Şehirler yıkılıyor, insanlar ölüyor, fakat asıl vurucu darbe bir türlü hayata geçirilemediği için Japonlar teslim olmuyordu. Japonlar büyük bir direnişe hazırlanırcasına intihar bombacıları yetiştirmeye, kadınların eline verdiği bambudan yapılmış silahlarla savaş sanatları öğretmeye devam ediyordu. Şimdilik Japonya, millet olarak yaralı olsa da direnişe hazırdı.
3 kilometre uzaktaki askerin ayağı yerden kesildi

Büyük bir katliamı ön gören yüz binlerce insanı bir anda yok edebilecek bir silah 14 Temmuz 1945 yılında New Meksika'nın Las Alamos bölgesinden bir konvoyla yola çıktı. Henüz hiçbir yerde kullanılmayan bu silah insanlar üzerinde ilk defa kullanılacaktı. Silahın ilk denemesi New Meksika çölünde gerçekleştirilmiş patlamanın şiddeti ise 67 milyon dinamit patlamasına eşit bir etki oluşturmuştu. Deneme sonunda paslanmaz çelikten yapılmış kule buharlaşmış, 3 kilometre uzaktaki askerin ayakları yerden kesilmiş, 8 kilometre uzaktaki asker geçici körlük yaşamış, yüksek ısı sonucunda çöl kumu erimiş ve camdan bir tabaka oluşturmuştu. Projenin fikir babası Robert J. Oppenheimer o anda korkunç gerçeği idrak edebilse de geri dönüşün olmadığı biliyordu.
Önce Kyoto şehrinde karar kılındı

New Meksika'daki denemeden sadece 2 saat sonra bomba, San Francisko'dan USS İndianapolis Gemisiyle yola çıktı. Bombanın Pasifik'te gemi içerisindeki yolculuğu 10 gün sürmüş ve Japonya'ya sadece 6 saatlik uçuş mesafesinde bulunan Tinian Adası'na getirilmişti. Ada o dönem dünyanın en büyük hava üssü niteliğinde, dört geniş piste sahipti. Aynı zamanda bombayı atacak 509 nolu gruba da ev sahipliği yapıyor, grubun sorumluluğunu ise Almanlara karşı oldukça başarılı bombardımanlar gerçekleştiren Albay Paul Tibbets üstleniyordu. Bombalanacak şehir henüz belirlenmemiş değişik fikirler, değişik yorumlar geliyordu. Öncelikle Kyoto şehri için fikir birliğine varıldı. Daha sonra vazgeçilip, Nyagada, Kurkurra, Nagasaki ve Hiroşima seçenekleri sunuldu. Bu şehirlerin seçilmesinin nedeni ise daha önce hiç bombalanmamış olmasıydı. Üstelik bir gerçek daha vardı. Bombalanmadığı için çevre bölgelerden sürekli göç alıyordu.
Ya uçak havalanamazsa

Bombanın Hiroşima'ya bırakılacağı sabah büyük bir telaş vardı. Çünkü bombayı taşıyacak olan B-29 tipi başka bir uçak piste çakılmıştı. Bu kaza silah uzmanlarında tedirginlik oluşturmuş daha detaylı düşünmeye sevk etmişti. Çünkü uçak havalanamaz ve yere çakılırsa tüm ada havaya uçabilir bu da ABD'nin tarihteki en büyük kaybı olarak tarihe yazılabilirdi.

Bunun için William Parsons kimseye haber vermeden planda değişikliğe gitti.  Bu değişikliğe göre, tetikleme işine yarayacak barut havadayken yerleştirilecekti. Bir tehlike daha vardı. Barut daha önce mekanizmadan hiç ayrılmamış ve bu şekilde bir deneme hiç yapılmamıştı.

Eğer Parsons yanılıyorsa tüm plan suya düşecek ve bir anlamda bombayı etkisiz hale getirecekti. Bunun için de Parsons uçağın içerisinde saatlerce kalıp defalarca barutu bombadan ayırıp geri taktı. Bu işlemi el alışkanlığı olması için de sürekli ve hızlı bir şekilde tekrarladı.
Askerlere intihar etmeleri için hap dağıtıldı

Sabah olmuş Hiroşima güzel bir güne uyanmıştı. Diğer tarafta ise atom bombasını bırakacak uçağa isim veriliyordu. Uçağın pilotu Paul Tibbets uçağının ileride iyi bir şekilde anılması için çok sevdiği ananesinin ismi olan 'Enola Gay'i yazıyordu. Görev için üç uçak hazırlanmıştı.

'Enola Gay' bombayı taşıyacak 'Great Artist' kayıt ekipmanlarını taşıyacak diğer uçak ise fotoğrafları çekecekti. Projede görevli askerler için son prosedürler uygulanıyordu. Uçakların düşmesi ya da askerlerin düşmanın eline geçmesi halinde projenin gizli kalabilmesi için Paul Tibbets askerlere birer hap verdi. Asker bu hapı içtiğinde 6 dakika içerisinde ölecekti. Ayrıca uçağın içerisinde bulunan bombanın toplam ağırlığı 4 ton olduğu için bu ayrı bir tehlike demekti. Biraz sonra yola çıkacak uçak için en zoru havalanabilmekti.

Paul Tibbets uçağı kalkışa hazırlamak için epey hız alıp, son raddeye kadar bekledi ve uçağı zorlu bir şekilde havalandırdı.

Uçak şimdi havadaydı ve Hiroşima'ya yol alabilirdi. Havalandıktan 15 dakika sonra da William Parsons bombayı monte etmeye başlamıştı.
Hedef Hiroşima

Öncelik Hiroşima'ya verilmiş tam hedef ise Hiroşima'nın ünlü T biçimli köprüsü seçilmişti. Aslında bir başka neden daha vardı. Bombanın tem etkisi belirlenmeli ve ne kadar insanı katledebildiği ve nasıl yerle bir ettiği gösterilmesi açısından bulunmaz bir şehirdi Hiroşima. Şimdilik hedefe en yakın yer seçilmiş ve çabucak oradan uzaklaşacak mesafe belirlenmeye çalışılıyordu. Hava durumu raporları en iyi günün 6 Ağustos olduğunu söylüyordu.

O gün hava bulutsuzdu bombalamaya müsaitti ve bombanın etkisi rahatlıkla görülebilecekti. 4 Ağustos gecesi Paul Tibbets görevli askerleri toplayarak bombanın etkisini anlatamaya başladı. Beyaz perde de ise atom bombasının deneme sırasında çekilmiş filmi gösterilecekti. Fakat film makinesi arızalandı ve denemede bulunan bir asker olacakları kendi ağzıyla anlattı. Bu görevi gerçekleştirecek askerler artık durumun vahametinin farkındaydı ve korkuları biraz daha artmıştı.

Onların düşündüğü ölecek insanlar değil, ya kendilerine bir şey olursa endişesiydi. Çünkü patlamadan sonra patlama bulutunun 10 bin metre yüksekliği çıkması bekleniyordu.
Ve uçaklar Hiroşima semalarında belirmeye başladı

Hiroşima'da ise insanlar sabah her zamanki gibi işlerine gidiyor, eğitimlerine devam ediyor ve çocuklar oyun oynayacakları alanlara koşuyordu. Bir ara siren sesi duyuldu. Bu bombardıman uçağının havada belirdiğini haber veriyordu. İnsanlar büyük bir korkuyla sığınaklara girip yağacak bombardımanı bekledi. Fakat beklenen olmamıştı. Uçak geldiği gibi gitmişti. Bu uçak Enola Gay'a hava durumunu bildiren öncü bir uçaktı. Uçağın gitmesiyle sığınaktaki insanlar dışarı çıkmış gündelik işlerine devam etmeye başlamıştı. Her şey olağan seyrinde ilerliyordu ki. Bir süre sonra havada üç adet uçak belirdi. Bu üç uçağın içerisindeki görevliler koruyucu gözlüklerini takıyordu. Aşağıdakilerin ise şimdilik koruyucu bir şeyleri yoktu. Herkes olacakları bekliyordu. Enola Gay 31600 feet (9632 metre)'teydi önce hava basıncını ölçmek amacıyla birer radiosonde'yi taşıyan 3 paraşüt atıldı. Olumlu işareti alındığında ise hedef noktası (Aiming Point)'nı Aioi köprüsüne kilitlendi. Saat 08:16'yı gösterdiğinde "Little Boy" (Küçük Oğlan) itinayla Hiroşima'nın üzerine bırakıldı.
Mantar bulutunu havaya uzanmış çiçek sandım

O anı çocuk gözüyle anlatan ve patlamadan kurtulan bir Japon ise, "O bulutu, havaya uzanmış bir çiçek olarak görüyordum." diyordu.
Bombayı imal edenlerin bile düşünemediği vahşet

Felaketin boyutu korkunçtu. Artık Hiroşima diye bir kent kalmamış Hiroşima nüfusunun yarısından çoğu ise bir bombayla yok edilmişti. Bomba yaklaşık 150 bin kişinin canını almış aynı zamanda bombadan etkilenen ve o siyah yağmur taneciklerini yutan insanların taşıdığı radyasyonlardan on binlerce kişi etkilenmişti. Bu sonradan anlaşılacak ve kalıtımla ortaya çıkacak başka bir vahşetin habercisiydi. Bombayı tasarlayanlar dahi bu denli korkunç etkiyi beklemiyordu. Çünkü bombadan etkilenen insanların çocukları inanılmaz derecede deforme olarak (vücudundaki organlar yer değişmiş, eksik organla, ve daha niceleri) dünyaya geliyordu.
Alev topuna dönen bedenler

Hiroşima'ya attığı bomba ile binlerce insanın ölümüne neden olan ABD, Japonya'nın teslim olmaması üzerine bir bomba da Nagazaki'ye bıraktı. Yaklaşık 80 bin kişinin feci şekilde yaşamını yitirmesine neden olan bombadan sonra Japonlar teslim oldu. Katliamdan kurtulan bir Japon ise tarihe geçecek şu sözü söyledi: "Savaş bitti. Evet şimdilik rahatladık. Şimdi bombalar yağmayacak ama geri de neyimiz kaldı ki. Hem batılı beyaz adamın işgali her zaman sürecek."

Uçaktan bırakılan bomba 45 saniye sonra yeri düşmüş ve daha önce duyulmamış bir gürültüyle patlamıştı. Olacaklardan habersiz Hiroşima halkı ise büyük bir dehşetle karşı karşıyaydı. Büyük yıkım aşamalar halinde gerçekleşiyordu. Önce büyük bir ışık görüldü. Ardından gelen alev topu ise 300 metre genişliğindeydi. Bu ateş topunun merkezindeki sıcaklığı 4 bin santrigrat ölçülüyordu. Bu sıcaklık dalgalar halinde yayılmaya başladı. O anda dışarıda bulunan insanlar sıcağın etkisinden ya buharlaştı ya da kömür haline geldi. Binalar yerle bir oluyor, taşların, mermerlerin üzerinde duran insanlar bir bir yok oluyordu. Patlama aynı zamanda oldukça güçle kızıl ötesi radyasyon ve gama ışınları üretmişti.

Bu duvarları aşan, insan hücrelerine işleyen korkunç bir saldırıydı. Aynı zamanda patlamadan sonra meydana gelen ve ses hızında ilerleyen oldukça güçlü şok dalgaları sokaktaki maddeleri, pencereleri, demir parçalarını şarapnel parçaları haline getiriyordu. Bu da ayrı bir ölüm nedeniydi.

Sıcaktan kavrulan bedenler, lime lime olmuş deri parçaları, alev topuna dönmüş insan bedenleri kendini kurtarabilmek için en yakın nehre bırakıyordu. Her yer sıcaktı ve bedenler kavruluyordu. Bir süre sonra mantar biçimli buluttan siyah renkte yağmur damlacıkları dökülmeye başladı.

Bu kavrulmuş bedene, su isteyen vücuda bir damla ferahlık demekti. Oldukça büyük taneli bu yağmur tanecikleri içmek için insanlar birbiriyle yarışıyor. Aslında bu yağmur taneleri başka bir facianın haber veriyordu, çünkü damlacıklar yüksek oranda radyasyon içeriyordu.

Nagazaki katliamı ABD'yi mutlu etti

Japonya teslim olmaya hazırlanırken vahşetin tadını alan ABD daha fazla sivil insanı katledebilmek için Hiroşima katliamından 3 gün sonra yani 9 Ağustos 1945 günü saat 11:02'de Nagazaki'ye ikinci bir katliamı gerçekleştirdi. "Fat Man" (Şişko Adam) yaklaşık 80 bin kişinin yaşamını alırken, aslında ABD'nin hedefini karşılamıyordu. Çünkü ikinci bomba için Kokura şehri hedefe alınmış, ancak olumsuz hava koşulları rotayı Nagazaki'ye çevirmişti. Üstelik uçakta yakıt sızıntısı vardı. 'Fat Man' beklenen hedefe değil de bir vadiye düşmüş ve bu sefer insanları anında buharlaştıran o korkunç yangın fırtınası oluşmamıştı. Buna rağmen ABD sonuçtan memnundu. Çünkü katliamın boyutu daha küçük olsa da istediğini alacak korkuyu salmıştı.

"Beyaz adamın katliamı sürecek"

Savaş bitmişti ve artık bombalar yağmıyordu bu felaketlerden kurtulan bir Japon ise durumu şöyle özetliyordu. "Savaş bitti. Evet şimdilik rahatladık. Şimdi bombalar yağmayacak ama geri de neyimiz kaldı ki. Hem batılı beyaz adamın işgali her zaman sürecek."

Vahşetin bir diğer yüzü

Bomba atıldıktan sonra yaşanan hengame ve can pazarından kurtulan insanlar bir başka felaketle yüzyüzeydi. Bombanın atılmasından bir süre sonra yağan siyah yağmur tanecikleriyle temasta bulunan ve kavurucu sıcaktan kurtulmak için ferahlamaya çalışan insanlar, kendilerini bekleyen korkunç gerçeğin farkında değildi. Bombayı tasarlayanların dahi düşünemediği bu etki sonucunda, insanların çocukları inanılmaz derecede deforme olarak dünyaya geliyordu. Vücudundaki organlar yer değiştirmiş, eksik organ ve daha niceleri yıllarca sürecek bir vahşetin izlerini taşımak zorunda kalacaktı.

Bombayı bırakanlara madalya

Bombayı bırakan "Enola Gay" Saat 14:58'de Tinian Adasının kuzey meydanına geri döndü. Stratejik Hava Kuvvetleri Genel komutanı Geçici Orgeneral Carl Spaatz, Paul Tibbets'e Uçuş Temayüz Madalyası ve diğerlere Uçuş Madalyasını taktı. Askerleriyle gurur duyan ABD Başkanı Harry S. Truman ise şu açıklamayı yapıyordu: Atom bombasını biz ürettik ve biz kullandık. Bu bombayı Pearl Harlbor'da bize haince saldıranlara karşı kullandık. Amerikan savaş esirlerine şiddet uygulayan, öldüren ve aç bırakanlar için kullandık. O bombayı savaşı sonlandırmak ve binlerce Amerikalı gencin hayatını kurtarmak için kullandık. Bundan sonraki hedefimiz sanayi bölgelerinizdir."  Bombardımanda görevli askerlerden biri ise daha sonra, "Ben bana verilen işi yaptım ve başarılı olduğum için de çok mutluyum." açıklaması yapacaktı.

250 bin cana mal oldu

Bu katliamlardan sonra 2. Dünya savaşı sona erdi. Japon Başbakanı Kantar_ Suzuki kimsenin bilmediği bir şey yaptı ve imparatordan bu işin içinden çıkmasını istedi. İmparator da bu acıya son verilmesi gerektiğini belirten açıklamayı radyodan yaptı. Aynı zamanda, 'Teslim olunmadığı takdirde insanlığın da yok olacağını' söyledi. 4 gün sonra teslimiyeti kabul etmeyen askerler teslimiyeti engellemek için

bir ihtilal girişiminde bulundu. Bu girişim başarılı olamadı ve İmparator Hirohito savaşın sona erdiğini söyledi. Her iki bombalamanın sonucunda ise yaklaşık 250 bin kişi yaşamını kaybetti.

Savaştan sorumla Japon general ise daha fazla yaşamayacağını söyleyerek ve ardında bir mektup bırakarak 'Seppuku' (iç organların dışarı çıkmasını sağlayan bir tür Japon intihar ritüeli) yöntemiyle yaşamına son verdi.
Kaynak site:http://www.milligazete.com.tr/haber/abd-hirosimada-ve-nagazakide-250-bin-can-aldi-172792.htm